Τα 15 του 15

Όσο περνάει ο καιρός και κάθε τέλος του χρόνου κάνω αυτή την ανασκόπηση των καλύτερων στιγμών, όλο και περισσότερο αντιλαμβάνομαι πόσο σημαντική είναι η διαδικασία αυτή για μένα. Όχι, δεν είναι που γερνάω και βοηθάει τη μνήμη 😉 Είναι όμως που αφήνοντας ένα χρόνο πίσω μου, επιλέγω να θυμηθώ τα θετικά του, αυτά που με έκαναν χαρούμενη. Και για όσους αναρωτηθούν, όχι, δεν ξεχνάω τα αρνητικά. Ποιος άλλωστε θα ξεχάσει το 2015; Ποιος θα ξεχάσει το δημοψήφισμα, τους πνιγμούς προσφύγων, το Παρίσι;

Αποχαιρετώντας με χαρά αυτό το δύσκολο πολύ χρόνο, θα καταγράψω τις χαρές μου. Είτε γεγονότα, είτε ευρύτερες έννοιες. Όπως και κάθε χρόνο, η σειρά που τα καταγράφω είναι τυχαία. 🙂

1 – Το πρόσφατο artεις15. Πολύ δύσκολο, πολύ μεγάλο, πολύ διαφορετικό. Πολλή αγάπη, συγκίνηση, κούραση, διάφορα στραβά που μας απογοήτευαν αλλά και στιγμές που μας πήραν τα μυαλά, ειδικά όταν ο Κωνσταντίνος Τζούμας διάβασε κείμενο του Μενέλαου από το βιβλίο μας Ελεύθερες Πτήσεις ΙΙΙ : Ένα βιβλίο νησί .

tzoum

arteis1

2 – Ο Κ. μου. Το αγόρι μου που με αγαπάει και με φροντίζει και με τον οποίο κάνουμε μαζί όλα τα ρομαντικά κλισέ. Το αγόρι μου που κάνει τόσο ωραία πράγματα, που με εμπνέει και τον θαυμάζω κάθε μέρα και πιο πολύ.

e-k

3 – Το δώρο των γενεθλίων μου από τον Κ. Γιατί; Γιατί μου μαγείρεψε. Και  ΔΕΝ ΕΙΧΕ ΜΑΓΕΙΡΕΨΕΙ ΠΟΤΕ. Και μου μαγείρεψε, σαλάτα με πολλά διάφορα νόστιμα μέσα, ψαρονέφρι με σως μπαλσάμικο, φέτα τυλιγμένη σε φύλλο με μέλι και μαυροκούκι, και πατάτες ψητές γεμιστές με μπέικον, τσένταρ και φρέσκο κρεμμύδι. Και για γλυκό cheesecake!!! Και τα έκανε όλα σωστά, έστρωσε τραπέζι, χρησιμοποίησε τα ωραία ποτήρια, άλλη ώρα το κρασί και άλλη ώρα το αφρώδες.. Γενικά πολύ γκράντε η φάση. Και τι πιο ωραίο από τον αγαπημένο σου να προσπαθεί και να ξεπερνά τον εαυτό του για χάρη σου;

bday1

bday

4 – Η οικογένειά μου. Τα πανέμορφα και πανέξυπνα ανήψια μου (Θεία Κουκουβάγια πιάνεται;). Η μάνα μου, οι αδερφές μου που είναι εδώ και ο αδερφός μου που είναι μακριά και μου λείπει.

mom

bro

5 – Οι φίλοι μου! 

Η Νίκη μου (ναι, με την Νίκη έχουμε καθεστώς ιδιοκτησίας).

niki-me

6 – Τα ισπανικά και η Τέτα. Μέθα στο 2015 κθεκίνηθα Ιθπανικά που είναι απίθανη γλώθθα και εύκολη θτην προφορά. 🙂 🙂 Εκτός όμως από τα Ισπανικά, το γαμάτο είναι η παρέα με τη δασκάλα μου που είναι φίλη από το παρελθόν και τώρα είναι πάλι μέσα στη ζωή μου.

7 – Το αδυνάτισμα. Μέσα στο 2015 κατάφερα να χάσω αρκετά κιλά. Αυτό ήταν πολύ σημαντικό κυρίως επειδή μου ξανακάνουν τα ρούχα μου και επειδή στις φωτογραφίες δεν βγαίνω με τετράγωνο κεφάλι. 😛 Κατά τα άλλα το βάρος, η εικόνα κλπ δεν επηρεάζουν τη ζωή. Οι φίλοι μας, η οικογένειά μας, μάς αγαπάει και με 5 κιλά παραπάνω. Τώρα το αν κάτι κάνει ΕΜΑΣ να γουστάρουμε, τότε ναι, αξίζει τον κόπο και το πίτουρο (Ακούς Στέλιο;;;)

8 – Το πιλάτες. Ήμουν πάντα από τους τύπους που έλεγα “Εγώ γιόγκα και πιλάτες; Α π ο κ λ ε ι ε τ α ι ! Δεν μου ταιριάζουν αυτά!”. Χα! Κι όμως! Ξεκίνησα πιλάτες με τον πολύ καλό φίλο Νίκο (παρέα με τον Κ.) και τώρα έχω εθιστεί.  Όλα τα κλισέ που λένε για το πιλάτες ισχύουν παιδιά. Να κάνετε και λάικ στο πέιτζ του.

9 – Η δουλειά μου. Δεν ξέρω πολλούς ανθρώπους που μπορούν να πουν με ειλικρίνια ότι είναι χαρούμενοι στη δουλειά τους. Εγώ όμως είμαι μία από αυτούς που μπορούν. Και δεν είναι ότι δεν έχουμε δυσκολίες, ότι δεν συμβαίνουν και στραβά πράγματα. Απλά ό,τι και να συμβεί το περιβάλλον είναι ανθρώπινο. Οι συνθήκες εργασίες εξαιρετικές. Και η ομάδα που δουλεύουμε μαζί είναι πλέον φίλοι μου, γελάμε πολύ, κάνουμε πράγματα. Cheers λοιπόν στους (με αλφαβητική σειρά): Αλέξανδρο, Ανδριάνα, Βενετία, Ευαγγελία, Θανάση, Κέλλυ, Πάολα 🙂

office

10 – Το blog μου. Δεν έχω πολλά να πω, όσοι με ξέρουν καλά, ξέρουν ότι αυτό είναι το “My thing”.

11 – Η Λάρισα. Ναι, είναι ωραία η Λάρισα, αλλά όταν αφορμή για να ανέβεις είναι το πιο όμορφο βαφτηστήρι, πειραχτήρι, διαολάκι, τότε δεν είναι απλά όμορφη, αλλά και αγαπημένη πόλη.

12 – Το Λονδίνο με τη Δώρα. Δεν έκανα ταξίδια μέσα στο 2015, παρά μόνο ένα στο Λονδίνο όπου έμεινα στο σπίτι της αγαπημένης μου φίλης Δώρας. Ναι, έκανα και τα σχετικά ψώνια και βόλτα, αλλά αυτό που μου άρεσε πιο πολύ ήταν που ξόδεψα χρόνο μαζί της, στο σπίτι της δίπλα στο δάσος, κάνοντας…τίποτα! Πίνοντας κρασάκι και μιλώντας. Γιατί μου λείπει πολύ το Δωράκι μου που είναι μακριά.

london

13 – Ο γάμος της Νατάσας με το Θανάση. Από την αρχή της χρονιάς που ετοιμάζαμε με τη Νατάσα το γάμο, κουβεντιάζαμε ότι ο γάμος θα έμπαινε οπωσδήποτε στη λίστα του 2015. Από που να το πιάσω τώρα; Από το δημιουργικό κομμάτι που φτιάξαμε πράγματα με τα χέρια μας για να στολίσουμε; Από τη μαγική Τσαγκαράδα που έγινε ο γάμος μέσα στο δάσος; Από απλά το γεγονός ότι παντρεύτηκαν 2 πολύ αγαπημένοι άνθρωποι; Ό,τι και να πω είναι λίγο. Ελπίζω του χρόνου να ξαναπάμε Τσαγκαράδα για την επέτειο τους ❤

nash-tash

wedding

wedding214 – Ένα μυστικό. Ε είναι μυστικό αυτό, δεν μπορώ να το πω. ❤

15 – Τα μαλλιά μου. Και λαστ μπατ νοτ λιστ παιδιά, τα μαλλιά μου! Τα έκανα κόκκινα και παίζει να είναι η πιο γαμάτη αλλαγή που έχω κάνει!

moi

Αυτά τα ολίγα λοιπόν. Καλή χρονιά να έχουμε!!!!!!!!!!!

Είμαστε όλοι πρεζακια. 

Κάποιος με σταμάτησε στο δρόμο. 

Μου ζήτησε χρήματα για τη δόση του. 

Μου ειπε οτι ειναι εξαρτημένος. 

Ειναι η πρεζα βλέπετε. 

Του έδωσα ενα ευρω. 

Και μετα ήθελα να του φωνάξω. 

Να του πω πως κι εγω εξαρτημένος ειμαι. 

Θελω να πληρώνω τους λογαριασμούς μου στην ωρα τους. Για να ειμαι κύριος. 

Να κρατώ το σπιτι καθαρο.

Γιατι ολα πρεπει να ειναι καθαρά. 

Να τα εχω καλα με τους συνάδελφους στο γραφείο.

Γιατι οι επαγγελματικές σχέσεις πρεπει να ειναι υγιείς και ποιος άραγε αντέχει σε ενα αρρωστημένο περιβάλλον;

Να πληρώνω την εφορία. 

Γιατι δεν μπορω να κοιμηθω αν χρωστάω. 

Να μιλάω με την οικογένεια μου καθε μέρα.

Γιατι πως αλλιώς θα ειναι σίγουρο πως τους αγαπω; 

Είμαστε πρεζακια όλοι λιγο πολυ. Με κατι. Αυτο ειναι σίγουρο. Το ζήτημα έγκειται στο πως θα το διαχειριστούμε. 

Thanks στον Τάσο για την ιστορία και την αφορμή. 

 

Καλη τύχη σε όλους μας. 

Αναποφάσιστη.

Εγώ για να σας πω την αλήθεια, δεν έχω καταλάβει την ερώτηση στο δημοψήφισμα. Αν κρίνω από το timeline μου σε facebook και twitter, οι περισσότεροι το έχουν καταλάβει. Και από την Παρασκευή το βράδυ έχουν ήδη πει το ναι ή το όχι. Διακατέχομαι από έναν περίεργο θαυμασμό για όλους όσοι έχουν ήδη σχηματίσει γνώμη. Γιατί προφανώς αυτοί που είναι σίγουροι για το ναι ή το όχι τους, είναι σίγουροι και για το μέλλον, όποιο και να είναι αυτό. Και δεν υπάρχει καμία ειρωνία στην προηγούμενη πρόταση. Εγώ το μόνο που ξέρω είναι ότι αύριο θα πάω στη δουλειά. Μέχρι εκεί ξέρω.

Μιλούσα με τη μάνα μου και μου είπε ότι με τα προτεινόμενα μέτρα, θα της έκοβαν τη σύνταξη του πατέρα μου, τη σύνταξη χηρείας δηλαδή που παίρνει, πέρα από τη δική της μειωμένη και μπορεί να τα βγάζει πέρα (και πολύ συχνά κάνοντας το σκατό της παξιμάδι να βοηθάει και εμάς, τα 4 παιδιά της). Σκέφτομαι ναι, θα ήταν κακό κάτι τέτοιο. Και μετά σκέφτομαι, αν δηλαδή ψηφίσει ο κόσμος όχι, πως ακριβώς ξέρουμε ότι τα πράγματα θα είναι καλύτερα; Ποιος λέει στη μάνα μου ότι η σύνταξή της θα παραμείνει ανέπαφη; Η κυβέρνηση λέει να πούμε όχι. Εντάξει παιδιά, να πούμε όχι. Εσείς θα μας πείτε αν τα πράγματα θα είναι καλύτερα ή χειρότερα; Και αν πούμε ναι και φάμε στη μάπα κι άλλα μέτρα, κι άλλες μειώσεις, κι άλλη λιτότητα, πόσες γενιές θα πληρώνουν το χρέος; Τέλος πάντων, να ξέρουμε τι γίνεται.

Δεν ξέρω, ανησυχώ πάρα πολύ. Δεν βλέπω καμία ψυχραιμία, ούτε από τους μεν ούτε φυσικά κι από τους δε. Βλέπω λαϊκισμό και προπαγάνδα εκατέρωθεν. Προσπαθώ πάρα πολύ να μην φέρνω στο μυαλό μου σενάρια καταστροφής (και για τις δύο περιπτώσεις).

Δεν έχω διαλέξει πλευρά ακόμα και πολλοί θα με κατηγορήσουν γι’ αυτό. Δεν πειράζει. Αυτό που εύχομαι πάντως είναι πως “στη χώρα που γέννησε τη δημοκρατία” αλλά και τα διάσημα “ΨΟΦΑ” ό,τι και να γίνει θα μείνουμε ενωμένοι.

Cheers

giphy-facebook_s

Ο Πέτρος και ο Λύκος

Ο Πέτρος ήταν λίγο περίεργος σήμερα στη δουλειά. Βασικά ήταν κακοδιάθετος και μιλούσε ανόρεχτα μέσα από τα δόντια του. Όταν είχαμε βγει έξω για τσιγάρο κάποια συνάδελφος τον ρώτησε «Τι έχεις ρε Πέτρο; Γιατί τέτοια μούτρα;» . «Ξόδεψα περίπου 2 ώρες στο τμήμα χτες το βράδυ» απάντησε κοφτά και αμέσως οι υπόλοιποι καπνίζοντες γύρισαν προς το μέρος του και άρχισαν τις ερωτήσεις.


Η στάση του λεωφορείου στην Κηφισίας, στο ύψος των Αμπελοκήπων, ήταν σχετικά γεμάτη. Έβρεχε αρκετά. Τα αυτοκίνητα περνούσαν μπροστά από τη στάση αργά λόγω της κίνησης. Το κάδρο ήταν πάνω κάτω γνώριμο.
Μία γιαγιά καθόταν στο παγκάκι κρατώντας γερά τη μαύρη δερμάτινη παλιά τσάντα της και κάτι μπλε πλαστικές σακούλες. Δίπλα της, πιάνοντας όλο τον υπόλοιπο χώρο καθόταν μία υπέρβαρη μεσήλικη γυναίκα που φορούσε γούνα και ήταν υπερβολικά βαμμένη. Άλλες δύο γυναίκες γύρω στα 30 ήταν όρθιες ενώ ένας άνδρας γύρω στα 40 με σκουρόχρωμο δέρμα ήταν έξω από το υπόστεγο κρατώντας μία ομπρέλα.
Με φουριόζικο βήμα ένας νεαρός, το πολύ 25 χρονών πλησίασε στη στάση. Είχε πολύ κοντά μαλλιά και κάτι περίεργες τούφες πετούσαν στο κεφάλι του. Έκατσε δίπλα στον άνδρα με την ομπρέλα και άρχισε να του μιλάει προσβλητικά.


Όταν ο άνδρας –και κανένας άλλος – δεν αντέδρασε, ο νεαρός άρχισε να του φωνάζει.

Όταν ο άνδρας –και κανένας άλλος – δεν αντέδρασε, ο νεαρός άρχισε να του ρίχνει σφαλιάρες. Σαν αυτές που του έριχναν οι φίλοι του στο σχολείο.

Όταν ο άνδρας –και κανένας άλλος – δεν αντέδρασε, ο νεαρός άρχισε να τον φτύνει.

Όταν ο άνδρας –και κανένας άλλος – δεν αντέδρασε, ο νεαρός πήρε από το διπλανό κάδο ένα κομμάτι ξύλο, απομεινάρι ενός επίπλου και του έριξε μία στα γόνατα.

Και κάποιος αντέδρασε. Ο Πέτρος βγήκε από το αμάξι του λίγο πιο πίσω, περπάτησε προς το μέρος του νεαρού και τον χτύπησε με τη γροθιά του. Το ξύλο συνεχίστηκε για λίγη ώρα μέχρι που πέρασε ένα περιπολικό (ακάλεστο – εντελώς τυχαία) από μπροστά τους και τους σταμάτησε.
Ο Πέτρος πήγε στο τμήμα για να δώσει κατάθεση.
Ο άνδρας με το σκουρόχρωμο δέρμα είναι παράνομα στη χώρα.
Ο νεαρός. Ξέρω κι εγώ; Που να ξέρω. Μπορεί και να του είπαν ευχαριστώ στο τμήμα. Μπορεί και όχι.


«Ωχ ρε γαμώτο, ρε Πέτρο, τον έμπλεξες τον άνθρωπο. Είναι και παράνομος στη χώρα.»
«Ε βέβαια, γι’ αυτό δεν αντιδρούσε. Άντε μετά να τρέχεις να αποδείξεις ότι δεν είσαι ελέφαντας.»


Η παραπάνω ιστορία είναι πέρα για πέρα αληθινή. Και υποθέτω δεν είναι τίποτα σε σχέση με το τι συμβαίνει συνολικά. Δεν ξέρω γιατί ένοιωσα την ανάγκη να το μεταφέρω. Ίσως επειδή το ένστικτό μου, μου λέει πως αν ήμουν στη θέση του Πέτρου θα έκανα το ίδιο και θέλω να ζητήσω συγνώμη γιατί δεν πιστεύω στη βία.
Φυσικά το μυαλό μου, μου λέει ότι θα έπρεπε να έχω πάρει απλά την αστυνομία. Ή απλά θα έπρεπε να πάρω τον άνδρα στο αυτοκίνητό μου, μακριά από τα σκατά αυτής της χώρας. Πάντως ρε γαμώτο (νομίζω) θα έκανα κάτι.

Δώσε χώρο (η ιστορία ενός απογεύματος)

Χτες φεύγοντας από το γραφείο που βρίσκεται στην Πειραιώς, είπα να αλλάξω διαδρομή και αντί να πάω στο σταθμό του ηλεκτρικού στα Πετράλωνα, να πάω στο σταθμό του μετρό στο Γκάζι.

Έβαλα ακουστικά κι άρχισα περπατάω. Στα σημεία που δεν είχε κόσμο τραγουδούσα δυνατά Michael Jackson και χόρευα και λιγάκι.

Έφτασα στο μετρό και πέτυχα έναν από τους ωραίους καινούριους συρμούς. Η κεντρική σιδερένια κολώνα ήταν τριπλή κάπως, για να μπορούν να πιάνονται περισσότεροι άνθρωποι. Έξυπνο. Χαμογέλασα.

Έφτασα στον προορισμό μου, το σταθμό του Πανεπιστημίου κι άρχισα να ανεβαίνω για να φτάσω στο βιβλιοπωλείο Πολιτεία. Το κέντρο δεν μύριζε άσχημα. Χάρηκα. Χαμογέλασα.

Έφτασα και στο βιβλιοπωλείο και από την είσοδο Δ κατέβηκα στο υπόγειο, εκεί που μυρίζει φροντιστήριο αγγλικών. Σε κάποιο από τα ράφια βρισκόταν το AULA 1, το βιβλίο των ισπανικών που πήρα μιας και ξεκίνησα μαθήματα. Το πήρα κι έφυγα.

Μετά πήγα στα Εξάρχεια στο σπίτι του αγαπημένου μου ξάδερφου του Γιάννη όπου ήπια τσάι με λίγο μέλι και λεμόνι και επίσης αγόρασα ένα καινούριο θέμα για το (άλλο) blog μου, το οποίο θα μου φτιάξει ο ξάδερφος που είναι ο βασιλιάς του σύμπαντος στον προγραμματισμό. Μετά έφυγα. Τέλεια.

Όταν έφτασα στο Πανεπιστήμιο να πάρω το τραίνο για Σύνταγμα, το τραίνο είχε τόση καθυστέρηση που το’κοψα με τα πόδια τελικά μέχρι την πλατεία Συντάγματος.

Στη μία μεριά της πλατείας ήταν κάτι πιτσιρικάδες που έκαναν skate και όταν τους είδα σκέφτηκα «Δηλαδή κι άμα εγώ θέλω να περάσω από αυτή τη μεριά;». Κοντοστάθηκα και ντράπηκα με τη μίζερη και κακή μου σκέψη. «Να περάσεις από την άλλη ρε και να δώσεις χώρο στα παιδιά να είναι χαρούμενα. Να δώσεις χώρο σε αυτά τα παιδιά που γεμίζουν την πόλη σου με χρώμα και ζωντάνια.» Σε μερικά βήματα πλησίασα το σιντριβάνι της πλατείας που άλλαζε χρώματα. Φυσικά και το φωτογράφισα. Βασικά σχεδόν χάζεψα με την ομορφιά του χώρου συνολικά. Και ναι, χαμογέλασα.

athens

Εγώ χαμογελώ γιατί οι περισσότεροι άνθρωποι που έχω γύρω μου, μου δίνουν το χώρο που χρειάζομαι για να μπορώ να το κάνω. Αν δίναμε χώρο ο ένας στον άλλο, χωρίς να καταπιέζουμε, χωρίς να κρίνουμε, χωρίς να γκρινιάζουμε, ίσως να χαμογελούσαμε πιο πολύ και να απολαμβάναμε ακόμα περισσότερο. Αν σταματούσε ο κόσμος να γυρνάει γύρω από τις δικές μας προσωπικές ανάγκες και προσπαθούσαμε περισσότερο για το να είναι οι άλλοι καλά, μάλλον θα ήμασταν κι εμείς καλύτερα.

Δεν γράφω τίποτα σπουδαίο, τίποτα καινούριο. Ωστόσο είχα τόσο την ανάγκη να τα γράψω μιας και τα σκέφτομαι από χτες. 🙂 Cheers, να’μαστε καλά και καλή χρονιά!

10 και 4 του 14

Εδώ και κάποια χρόνια, αποτελεί κάτι σαν παράδοση η καταγραφή των καλύτερων στιγμών/γεγονότων του έτους που φεύγει. Ξεκίνησε από τη Νίκη αυτό το ετήσιο ημερολόγιο, αυτός ο απολογισμός χαράς (και καμιά φορά λύπης) και λόγω της πραγματικής φιλίας μου μαζί της, κάποια από τα δικά μου highlights είναι ίδια με τα δικά της.

Το 2014 για μένα ήταν ένας υπέροχος χρόνος. Τα γεγονότα/στιγμές αναφέρονται με τυχαία σειρά.

  1. Η γέννηση της Μαίρης. Το πρώτο κορίτσι ανηψάκι μετά από 4 υπέροχα αγόρια. Το κορίτσι της Νατασας (αδερφής μου) και του Παναγιώτη, ενός από τα πιο αγαπημένα και τυχερά ζευγάρια στον κόσμο. Τέτοιοι άνθρωποι πρέπει να κάνουν παιδιά. patousaki mairis
  2. Το ταξίδι μας με τον Κ. στην Πόλη. Δες εδώ και οπωσδήποτε διάβασε εδώ DSC_0254
  3. Η οργάνωση του bachelor της Νίκης και το ίδιο το πάρτυ. Δεν είναι μόνο που μου αρέσει να οργανώνω πάρτυ, είναι που οργάνωσα ένα πάρτυ για ένα από τα πιο σημαντικά άτομα στη ζωή μου. Και είναι που ξέρω ότι το αγάπησε, θα το θυμάται και είναι ακριβώς όπως το ήθελε.923766_1009234155770359_871999540_n 10661023_719897774752251_1798926865_n
  4. Ο γάμος της Νίκης. Και στην προκειμένη η λέξη “γάμος” περιλαμβάνει πολλά. Περιλαμβάνει ότι έγινα κουμπάρα και είναι τιμή μου. Περιλαμβάνει την πιο τέλεια Παρασκευή του Σεπτέμβρη, που φέραμε το καλοκαίρι πίσω σε μια έκρηξη αγάπης, ζέστης, θάλασσας και αλκοόλ. Μα πάνω απ’ όλα περιλαμβάνει τη χαρά του να γνωρίζω ότι 2 άνθρωποι που δεν θα μπορούσαν να βρουν καλύτερο ταίρι απ’ ότι ο ένας τον άλλο, έσμιξαν και παντρεύτηκαν επειδή γούσταραν. Να σας χαίρομαι ρε τομάρια. (αυτή τη σπουδαία φωτό τράβηξα εγώ με το πτωχό και σπασμένο, πλην τίμιο iphone 4s μου) 10661012_340852836083476_1204006147_n
  5. Η Publicis. Μια 6μηνη διαδρομή στο εξωτικό agency της Κηφισιάς. Μια διαδρομή με πολλά ζόρια και αρκετό σπάσιμο νεύρων (να τα λέμε αυτά) αλλά και γέλια, ωραίους και δημιουργικούς ανθρώπους. Αλίκη, Μαρία, Ναταλάκι, Αγγελίνα, Βασίλη, Χριστιάννα, Στέφανε, Λάμπρο, Αντώνη, Βασίλη, Περικλή, Γιονάντα, Βαγγέλη, μου λείψατε! (και έξτρα μπόνους, μία περίοδο δουλέψαμε και με τη Νίκη εκεί)10706690_1472345086364669_498475632_n10649646_629922820457848_4311576458592021298_n
  6. Η Praktiker. Όσοι με ξέρετε, ξέρετε πως κάτι τέτοιο ήταν για μένα dream job. Στη δουλειά αυτή καθ’ αυτή, προστίθενται και τα φοβερά και τρομερά μπόνους: Θανάσης, Ανδριάνα, Ευαγγελία, Τζορτζίνα, Κέλλυ, Βενετία, Αλέξανδρος, Πάολα. Το να δουλεύω παρέα με αυτούς τους ανθρώπους κάνει ακόμα και τα πιο δύσκολα να μοιάζουν εύκολα. Είμαστε όλοι πολύ τυχεροί που είμαστε εκεί. 🙂 1779271_10152948979722340_8395748581750717144_n1508133_10152948979887340_7242997295540698267_n
  7. Το iMac που πήρα με τη βοήθεια του Κ. Το macbook από το 2008 ζει ακόμα βέβαια το πιστό μου γαϊδουράκι και ακόμα το λατρεύω, αλλά θέλει λίγη ξεκούραση τώρα. unnamed
  8. Η βάφτιση του Γιώργου και του Δημήτρη, των γιων του αδερφού μου.  Ο ένας δεν είχε χρονίσει ακόμα, ενώ ο άλλος ήταν 4 ετών. Διπλή βάφτιση όπου ήμουν νονά. Βέβαια με κορόιδεψαν και μου έδωσαν τον μεγάλο να βαφτίσω, τον πιο βαρύ… 😛
  9. Tο JustDIY (για ακόμα μία χρονιά)
  10. Η Θεσσαλονίκη, η Αμαλία και το θέατρο. Μέχρι και το 2014, η σχέση μου με τη Θεσσαλονίκη ήταν πολύ τυπική. Την είχα επισκεφτεί πολύ μικρή μία φορά, και μία ακόμα το 2008 για δουλειά. Τον περασμένο Ιούνιο όμως, μαζί με τον Κ. την έζησα διαφορετικά. Χώρεσα σε ελάχιστες μέρες τον καλοκαιρινό ήλιο και την ξαφνική βροχή, το θέατρο, το φαγητό, τα ψηλά δέντρα και τα χαρούμενα χρώματα μιας πόλης που στο τέλος μου έμοιασε θλιμένη. Μα κυρίως, γνώρισα την Αμαλία. Ξέρει αυτή. 🙂 10421309_10152216521843253_4303503827109675525_n
    10374023_10152511300457437_4121392894617584684_n
  11. Η καλή μου φίλη Δώρα που έφυγε για τα εξωτερικά. Όχι, αυτό δεν εμπίπτει στα καλά για μένα. Αλλά εμπίπτει στα καλά για εκείνη και γι’ αυτό είμαι χαρούμενη! Αλλά μου λείπει γαμώτη μου. Θα πηγαίνω όμως να την βλέπω! 4974_594509606434_868520_n
  12. Τα πράγματα στα οποία έχω τη χαρά να βοηθώ τον Κ. και το ikariamag.gr 10437434_10152226836703253_7865041219763182360_n10847787_10152591156503253_2512410593084875393_npodia_1o_thema_0
  13. Το φεστιβάλ “Δες το Αλλιώς” του WWF – Καλύτερη Ζωή και μια καινούρια φίλη, τη Βίκυ. Ήταν από την αρχή μέχρι το τέλος μία τέλεια εμπειρία. Κάναμε βίντεο για την επαναχρησιμοποίηση και το DIY, σε ένα στούντιο με green room όπου εγώ πήγα με πράσινο φουστάνι…ευτυχώς βρήκαμε λύση και άλλαξα σε μαύρο φουστάνι για να μην είμαι ένα floating head στο video. To ταξίδι τελείωσε με ένα υπέροχο φεστιβάλ στο Βρυσάκi όπου πήραμε ένα παλιό έπιπλο, το μεταποιήσαμε και το δωρίσαμε στον ξενώνα Praksis. Δες εδώboufes_meta
  14. Κάθε χρόνο, όλο και πιο πολύ, ο Κ.

Καλή χρονιά να έχουμε παιδιά. Με υγεία και όλα τα υπόλοιπα έρχονται. :)

Που είναι το κινητό μου;

Image

Τις προάλλες που λέτε ήμασταν στο αυτοκίνητό μου με τον Κωνσταντίνο, τη Νατάσα και τον Ανδρέα. Δεν θυμάμαι προς τα που πηγαίναμε, αλλά οδηγούσα εγώ. Η διαδρομή ήταν ωραία. Κάποια στιγμή φτάσαμε σε ένα μέρος που ο δρόμος είχε πολύ νερό και παρόλο που εγώ αγχώνομαι γενικά με το βρεγμένο δρόμο δεν μάσησα και δεν μείωσα ταχύτητα (είχα πατήσει λάδια βλέπετε με βρεγμένο δρόμο και είχα στουκάρει, οπότε έχω ένα θέμα). Το νερό όμως όλο και αυξανόταν όπου τελικά βρέθηκα να οδηγώ πρακτικά πάνω στο νερό. Οδηγούσα πολύ γρήγορα για να μην βουλιάξει το αμάξι. Το αμάξι μου έγινε ο Ιησούς.
Μέσα στον πανικό, έχασα τον Κωνσταντίνο. Δεν ήταν πια στη θέση του συνοδηγού. Κοίταξα τον καθρέφτη μου και τον είδα πίσω να είναι μέσα στη μέση του νερένιου δρόμου και να κοιτάει. Δεν κουνιόταν, δεν έκανε τίποτα που να δείχνει ότι ήθελε να μπει ξανά μέσα στο αμάξι. Συνέχισα να οδηγώ, μην μπορώντας να κάνω μανούβρες πάνω στο νερό και ξαφνικά τον είδα μπροστά μου. Πάλι όμως δεν μπορούσα να σταματήσω γιατί θα βούλιαζα. Έπρεπε οπωσδήποτε να φτάσω στη στεριά. Συνέχισα το δρόμο μου ενώ οι πίσω επιβάτες δεν μιλούσαν καθόλου. Δεν τους έκανε καν εντύπωση ότι εξαφανίστηκε από το αυτοκίνητο ο Κωνσταντίνος. Ήταν πολύ περίεργο συναίσθημα. Ένοιωθα ότι είχα μείνει μόνη μου.

Και ξαφνικά, στεριά. Ένα πράσινο λιβάδι και γύρω γύρω λόφοι. Είχε και μερικές ελιές. Συνέχισα το δρόμο μου μέσα στο λιβάδι μόνο και μόνο για να αναγκαστώ να σταματήσω μιας και ήταν αδιέξοδο. Έβλεπα άλλα αμάξια να χρησιμοποιούν άλλο δρόμο, από τους λόφους αλλά δεν μπορούσα να καταλάβω πως θα έφτανα εκεί. Έπρεπε να γυρίσω στο σπίτι ή κάπου οικεία τέλος πάντων για να βρω τον Κωνσταντίνο.

Βγήκα έξω από το αμάξι και πήγα προς μία ετερόκλιτη παρέα ανθρώπων. Δύο γυναίκες ντόπιες και κάτι τουρίστες από την Ισπανία. Προσπάθησα να διακόψω για να ζητήσω βοήθεια αλλά ήταν για κάποιο λόγο αδύνατον. Σαν να μην με άκουγαν, σαν να μην με έβλεπαν. Οι τουρίστες από την Ισπανία ζητούσαν δουλειά στις γυναίκες. Ήθελαν λέει να κάνουν μεροκάματο στις ελιές. Οι γυναίκες γελούσαν κι έλεγαν μεταξύ τους ότι οι ελιές ήταν πολύ λίγες και δεν υπήρχε λόγος να μαζευτούν. Η προφορά των γυναικών ήταν γνώριμη. Είχα βρεθεί στην Ικαρία. Αλλά δεν ένοιωθα και πολύ οικεία τελικά. Οι γυναίκες δεν μου μίλησαν ποτέ. Η μέρα ήταν πολύ όμορφη, ανοιξιάτικη και ηλιόλουστη αλλά εγώ ήμουν μόνη χωρίς τον Κωνσταντίνο. Δεν κατάφερα να την απολαύσω.

Ναι, όπως καταλάβατε ήταν όνειρο. Αγχωτικό. Όταν ξύπνησα συνειδητοποίησα ότι δεν έχω ενσωματώσει στα όνειρά μου το κινητό μου, την ευκολία αλλά και το άγχος που μου δίνει αυτό. Αν όλα αυτά ήταν πραγματικά θα είχα πάρει τηλέφωνο τον Κωνσταντίνο, θα είχα μάθει που βρισκόταν, αν ήταν καλά, πως κατάφερε να τηλεμεταφερθεί και λοιπά 😉
Στα όνειρά μου όμως δεν έχει ευκολίες, δεν έχει κινητά. Χμ, εδώ που τα λέμε πάντως ούτε η πραγματικότητα είναι και πολύ εύκολη αν και τουλάχιστον όταν είμαι ξύπνια (θέλω να ελπίζω πως) φροντίζω να μην εξαφανίζονται οι άνθρωποι που αγαπώ.

5 λόγοι που δεν whaaaaat μετά τα whaaaaat???

Λοιπόν, καιρό τώρα με τρώει το ζήτημα της Λουκίας. Της  Λουκίας της Μητσάκου. Η Λουκία που λέτε, πάτησε τα 30 και έχει διάφορα σημαντικά πράγματα να μας πει για την εμπειρία της. Προσοχή, δεν υπάρχει ειρωνεία στην προηγούμενη πρόταση, εφόσον το κορίτσι τα θεωρεί σημαντικά και το ίδιο θεωρεί και το μέσο που τα δημοσιεύει, καλώς. Κανένα πρόβλημα.

Στο πλαίσιο λοιπόν του δημόσιου ιντερνετικού διαλόγου, νοιωθω μια χαζή ανάγκη να αναφερθώ σε ένα άρθρο της Λουκίας. Δεν θα υπάρχουν ευκολάκια δεν θα ειρωνευτώ. Απλά θα απαντήσω πάρα πολύ σοβαρά, παράγραφο-παράγραφο στο άρθρο «5 λόγοι που δεν ερωτεύομαι μετά τα 30» γιατί μου έχει προκαλέσει τρομερή εντύπωση.

1) Γιατί I´m too old for this shit

Ήμουνα νια και γέρασα. Μικροί έχουμε περισσότερες αντοχές, περισσότερη ενέργεια και, συνήθως, δρούμε περισσότερο συναισθηματικά. Όσο μεγαλώνουμε-κακά τα ψέματα- σκεφτόμαστε περισσότερο με τη λογική. Τα βάζουμε κάτω και τα ζυγίζουμε τα πράγματα. Πώς μας έδιναν οι καθηγητές στο σχολείο ένα ποίημα και στην προσπάθειά τους να το «ερμηνεύσουν» μας το κόβανε λέξη-λέξη και αυτό που έμενε ήταν λεξούλες σκόρπιες και κάποια «και» και κάποια «αν» που απ’ τον πολύ ορθολογισμό κατέληγαν να μη σου λένε απολύτως τίποτα; Κάτι τέτοιο. Από μια ηλικία και μετά αντιμετωπίζεις το ενδεχόμενο του Έρωτα σαν να αναλύεις ένα ποίημα ή σαν να σκέφτεσαι να αλλάξεις το σαλόνι σου. Λογική ή κυνισμός; Μικρή τους έβλεπα αυτούς τους ανθρώπους και δε μπορούσα να τους καταλάβω. Τους έλεγα υποτιμητικά «κυνικούς», τους κοιτούσα με μισό μάτι και δεν τους εκτιμούσα και πολύ. Τώρα είμαι ένας από αυτούς. Αν ζηλεύω την άγνοια των ερωτευμένων 20άρηδων στο δρόμο που περπατάνε χεράκι-χεράκι και κοιτιούνται στα μάτια; Ναι, τη ζηλεύω αλλά δεν είναι στο χέρι μου και να την ξαναποκτήσω.

Απάντηση:

Ξεκινάω από τον τίτλο. «Too old for this shit». Πολυχρησιμοποιημένη έκφραση κυρίως σε ταινίες με δράση όπου κάποιος ήρωας που χρειάζεται να κυνηγήσει/πυροβολήσει/παίξει ξύλο και λοιπά, φαντασιώνεται τη σύνταξη και ομολογεί πως «γέρασε γι’ αυτά τα σκατά». Ρε συ Λουκία, είναι δυνατόν να λες ότι τα 30, η πιο γαμάτη ηλικία είναι “too old”; Τα 30 είναι η ηλικία κατά την οποία πρέπει να χρησιμοποιήσεις την πρότερη reckless εμπειρία, να βρεις έναν άνθρωπο να γουστάρεις, να ξέρεις ότι δεν είναι μαλάκας, ότι ταιριάζετε και να κάνεις όλα αυτά που πιθανόν δεν μπορούσες στα 20.

Στη συνέχεια, θέλω να σου πω ένα μεγάλο ΟΧΙ στη σύγκριση οπτικής έρωτα/ποιήματος/σαλονιού. Θέλω να πω ρε παιδί μου, τέτοιου τύπου ανάλυση δεν την κάνεις αν είσαι πραγματικά ερωτευμένος. Αν είσαι πραγματικά ερωτευμένος δεν προλαβαίνεις να σκεφτείς. Αν πάλι προλαβαίνεις, τότε οκ, δεν είσαι ερωτευμένος.

Και τέλος θέλω να σου πω ότι υπάρχουν ερωτευμένοι άνθρωποι που δεν έχουν άγνοια. Ερωτευμένος δεν σημαίνει ούτε ηλίθιος ούτε αδαής. Σημαίνει ερωτευμένος. Ο έρωτας δεν είναι αποκλειστικό δικαίωμα των 20άρηδων. Μπορείς να είσαι ερωτευμένος και να έχεις ένα εκατομμύριο προβλήματα και να τα ξέρεις. Και φυσικά ξέρεις ότι ναι, μπορεί να χωρίσετε κιόλας, συμβαίνει και στις καλύτερες οικογένειες.

2) Γιατί δεν έχω χρόνο

Δεν έχω χρόνο. Γενικά. Όχι μόνο για άλλο πόνο που λέει και ο Μιχάλης. Έχουμε και δουλειές, δηλαδή. Και φίλους. Και τα σινεμά βγάζουν καινούριες ταινίες και έχω πολλά βιβλία που θέλω να διαβάσω. Και μπαίνει το ερώτημα; Πόσο πολύ θέλω τον Άλλο για να αλλάξω την καθημερινότητά μου; Γιατί για να μπει ένας άνθρωπος στη ζωή σου, πρέπει να του κάνεις χώρο για να μπει. Δε θα μπει σαν κλέφτης απ’ το παράθυρο. Τον θέλω αρκετά για να θυσιάσω το χρόνο μου; Γιατί μια σχέση δεν είναι χόμπι- είναι δουλειά. Θέλει κόπο και χρόνο για να δουλέψει σωστά. Θα μου πεις, βέβαια, έτσι που έχουν έρθει τα πράγματα και ο όλος ο κόσμος είναι άνεργος και ο ελεύθερος χρόνος δε λείπει πια, το λογικό θα ήταν να έβλεπες καρδούλες στον αέρα και να μύριζες στην ατμόσφαιρα την επιθυμία για ιστορίες αγάπης. Βλέπεις εσύ κάτι τέτοιο; Γιατί εγώ δεν. Μάλλον δε φταίει μόνο αυτό.

Απάντηση:

Χμ, εδώ με μπερδεύεις. Μα όταν έχεις μια σχέση δηλαδή εσύ τι κάνεις; Κλείνεστε μέσα και κοιτάζεστε; Δεν πάτε σινεμά; Δεν αράζετε στο κρεβάτι να διαβάσετε βιβλία; Δεν βγαίνετε μαζί με τους φίλους σας; Γιατί αν είναι να κλείνεστε μέσα και να μιζεριάζετε και να προσπαθείτε να έχετε σχέση, τότε ναι, με βρίσκεις σύμφωνη. Χέστο. Δεν είναι για σένα. Αλλά εγώ ξέρω ότι οι σχέσεις, οι ερωτικές, οι συντροφικές υποτίθεται πως σε κάνουν χαρούμενο γιατί ακριβώς μπορείς να μοιράζεσαι όλα τα παραπάνω με έναν άνθρωπο για τον οποίο τρελαίνεσαι. Και φυσικά η σχέση δεν είναι χόμπι. Καμία σχέση δεν είναι χόμπι, ούτε η φιλικές, ούτε οι οικογενειακές. Αλλά ΟΚ, δεν είναι και σκλαβιά.

Ξέρω γω ρε παιδί μου, η σχέση δεν είναι σκύλος για να υπολογίσεις αν έχεις χρόνο να τον βγάζεις βόλτα.

3)            Γιατί πολλά έχουν δει τα μάτια μου μα αυτό μου φέρνει τρόμο

Γιατί δεν είμαι χθεσινή. Γιατί ξέρω πια πολλά. Πιο πολλά από όσο θα ήθελα, για να είμαι ειλικρινής. Και γιατί η εμπειρία is a bitch που θα λεγε και η γιαγιά μου στο χωριό. Και το έχω δει το έργο. Και έχω όλη την καλή διάθεση να πιστέψω πως όλα θα πάνε καλά και πως η αγάπη νικάει το πάντα και πως το true love kiss που μας πλασάρουν στις ταινίες υπάρχει και πως θα με γιατρέψει με έναν μαγικό τρόπο. Αλλά είναι σα να βλέπεις την Casablanca για χιλιοστή φορά. Και κάθε φορά ελπίζεις πως θα έρθει η ανατροπή και ο Ρικ θα φύγει με την Ίλσα. Κάθε φορά. Και περιμένεις. Αλλά δε φεύγουν ποτέ μαζί. Και ασχέτως με το αν ξαναδείς την ταινία ή όχι για χιλιοστή πρώτη φορά, δεν ελπίζεις πια σε happy ending. Γιατί δεν ελπίζω τίποτα. Δε φοβάμαι τίποτα. Είμαι έμπειρη.

Απάντηση:

Τι σου φέρνει τρόμο; Ο χωρισμός; What else is new? Έλα τώρα ρε Λουκία, λίγο σοβαρότητα. Μιλάω πολύ φιλικά, αλλά αυτά είναι βλακείες. Γράφεις και νομίζω ότι γράφει καμιά 60χρονη. Η ζωή όχι, δεν είναι ταινία σε καμία περίπτωση αλλά στη ζωή αρκετές φορές ο ήλιος αρχίζει να δύει και το ζευγάρι χάνεται μέσα σε αυτό. Αν εν τω μεταξύ το ζευγάρι είναι υγιές και δεν αντιμετωπίζει τη σχέση σαν να είναι κάποιου είδους μάχη, τότε υπάρχουν πάρα πολλές πιθανότητες  να είναι μαζί σε όλα τα ηλιοβασιλέματα.

4)            Γιατί δε θέλω να ξαναχωρίσω

Για μένα αυτός ο λόγος είναι από τα sos. Δεν ξέρω για σας αλλά εγώ τον χωρισμό τον βιώνω ως πένθος. Και τίθεται το ερώτημα: Πόσες φορές μπορείς να σπάσεις και μετά να κολλήσεις; Πόσες φορές μπορείς να πέσεις και μετά να ξανασηκωθείς σα να μη συμβαίνει τίποτα (και στ’ αλήθεια να μη συμβαίνει); Γιατί κάθε φορά που ξεπερνάς μια ερωτική απογοήτευση συνέρχεσαι μεν αλλά κάποιες πληγές δεν κλείνουν ποτέ. Γιατί –μεταξύ μας τώρα- ό,τι δε σε σκοτώνει δε σε κάνει απαραίτητα πιο δυνατό. Αντιθέτως, ό,τι δε σε σκοτώνει, ένα κουσούρι στο αφήνει. Και μέχρι πότε ο οργανισμός σου θα έχει τη δυνατότητα της αυτοίασης; Και, αν την επόμενη φορά δε συνέλθεις ποτέ; Εμένα προσωπικά οι χωρισμοί μου έχουν χαλάσει το στομάχι. Θα πρέπει να περιμένω να μου χαλάσουν και το νεφρό για να πω «Basta!»; Ευχαριστώ πολύ, δε θα πάρω. ΥΓ. : Αν ανακαλυφθεί κάποιος τρόπος χωρισμού πιο ανώδυνος παρακαλώ να με ενημερώσετε asap. Εγώ θα απέχω και θα σταματήσω να δένομαι αν δε μάθω πρώτα τον τρόπο για να λύνομαι αναίμακτα.

Απάντηση:

Εδώ πάω πάσο. Άμα δεν την παλεύεις με τους χωρισμούς, ΟΚ. Βέβαια ξέρεις, ο χωρισμός δεν είναι το απαραίτητο κλείσιμο μιας σχέσης. Μπορεί όλα να πάνε καλά.

5)            Γιατί θέλω να έχω σώας τας φρένας και να είμαι εγώ

«Σώας τας φρένας»: μια κατάσταση άγνωστη όταν παθαίνεις ντουβρουτζά. Βυθίζομαι σ’ αυτό, με παρασέρνει το ρέμα, τρελαίνομαι. Δεν τρώω ή τρώω σα γουρούνι ή και τα δύο εναλλάξ, δεν κοιμάμαι, δε μπορώ να σκεφτώ τίποτα άλλο εκτός από το αντικείμενο του πόθου μου. Αν είμαι ερωτευμένη, θα σου δώσω τα πάντα: ό,τι έχω και δεν έχω. Θα σπαταλήσω όλη μου την ενέργεια για να είσαι ευτυχισμένος μέχρι να εξοντωθώ και να μην έχω πια να δώσω τίποτα. Όχι σε σένα μόνο- σε κανέναν και σε τίποτα. Και η μόνη λύση τότε θα είναι να φύγω από σένα που με ξεθέωσες μ’ αυτόν τον τρόπο. Και μετά θα θέλω να είμαι μόνη μου. Να ξαναβρώ τον εαυτό μου και να θυμηθώ ποια ήμουν. Εξαντλήθηκα που το σκέφτηκα. Όσο μεγαλώνω, ο χρόνος που θέλω να είμαι μόνη μου μετά από αυτή τη διαδικασία αυξάνεται και η επιθυμία να το ξαναζήσω όλο αυτό μειώνεται. Το αποτέλεσμα; Απλά μαθηματικά είναι.

Απάντηση:

Σε αυτό το σημείο πρέπει να σου πω ότι μάλλον δεν σου αρέσει ο έρωτας-σκέτο. Δεν υπάρχει καλύτερο πράγμα από αυτό που περιγράφεις κι εσύ το λες σαν να είναι κατάρα! Ουάου! Επίσης, όταν ερωτευόμαστε, δεν αλλάζουμε για χάρη του άλλου, ούτε ο άλλος μας παίρνει την ενέργεια. Σε μια νορμάλ σχέση πρέπει να είμαστε ο εαυτός μας και ο άλλος είναι αυτός που μας δίνει ενέργεια, αυτός που μας στηρίζει. Και το ανάποδο φυσικά. Δεν χρειαζόμαστε να φύγουμε από μία σχέση για να βρούμε ξανά τον εαυτό μας. Τον έχουμε βρει μια χαρά. Ίσως μάλιστα, η ίδια η σχέση, ο ίδιος ο έρωτας να μας κάνει και καλύτερους. Και ναι, ίσως εδώ να έχει να κάνει με την εμπειρία. Πιθανόν όταν είσαι 20 να αλλάζεις για τον άλλο και μετά να πρέπει να χτυπηθείς κάτω για να βρεις ξανά τον εαυτό σου. Αλλά τώρα που είσαι 30; Όλη αυτή η εμπειρία που λες ότι απέκτησες δεν θα έπρεπε να βοηθάει;

Αυτά που λες Λουκία. Ελπίζω να όπως είπες κι εσύ στον υπότιτλο του άρθρου σου «να διαψευσθείς».

ΥΓ. 1 Κι εγώ τα έκλεισα τα 30, δεν έγινε τίποτα κακό. Ίσα ίσα, όλα καλύτερα έγιναν 🙂  

ΥΓ. 2 Εντάξει, υπάρχουν πάρα πολλοί άνθρωποι εκεί έξω που γουστάρουν να είναι μόνοι τους και αυτό κάνουν και καλά κάνουν στο κάτω κάτω. Δεν είναι υποχρεωτικό. Μπορεί και να ερωτευονται και να εξακολουθούν να είναι μόνοι. Μπορεί και να μην ερωτεύονται. Δεν ξέρω. Πάντως ο έρωτας ουδεμία σχέση έχει με την παρτάρα μας και την μοναξιά μας.

Κακά σχόλια δεν έχουν καμία μα καμία πιθανότητα να εμφανιστούν σε τούτο εδώ το ποστ!

Γιατί γέμισε η Αθήνα νεράντζια;

neratzia

Σε εκείνον άρεσε το γλυκό νεράντζι. Σε εκείνη άρεσε να του το φτιάχνει.

Οι νεραντζιές όμως δεν υπήρχαν πάντα στην Αθήνα. Δεν ήταν όπως σήμερα.

Του έφτιαχνε όμως άλλα γλυκά. Μέσα σε ένα βαρύ και λεκιασμένο βιβλίο υπάρχουν ακόμα οι συνταγές.

Τα χρόνια περνούσαν, τα γλυκά άλλαζαν, η ζωή άλλαζε.

Και μια μέρα ήρθαν από το δήμο και φύτεψαν νεραντζιές παντού. Στο δρόμο τους. Στον παραπάνω. Στο δίπλα. Στον από κάτω.

Τώρα που θα έχουμε τις νεραντζιές μας, θα μου φτιάχνεις γλυκό συχνά; ρώτησε εκείνος.

Πριν καρποφορήσουν για πρώτη φορά τα δέντρα, εκείνος έφυγε για πάντα.

Και τώρα που η Αθήνα είναι γεμάτη νεραντζιές, είναι σαν να γέμισε από τον έρωτά τους.

Και τώρα που η Αθήνα είναι γεμάτη νεραντζιές, είναι σαν να τις φύτεψαν μόνο για εκείνον.

Κι ο παράδεισος είναι γεμάτος με πορτοκαλί μικρά θαύματα.

 

Αφιερωμένο στη μαμά μου.