Αυτή η μυρωδιά η…

Είμαι 20κάτι. Κάποια κουλαμάρα έχω κάνει πάλι στα μαλλιά μου και χρειάζομαι λακ για να τα στρώσω. 

Βγαίνω, πάω σε κάποιο σουπερ-μάρκετ της περιοχής και κάθομαι μπροστά από τις λακ για κάνα 10λεπτο. 

Τελικά παίρνω αυτή που έχει το πιο ωραίο μπουκάλι. 

Γυρνάω σπίτι και αρχίζω την προσπάθεια για το μαλλί.

Ανοίγω το μπουκάλι με τη λακ, φσσσσσστ..κοιτάζομαι στον καθρέφτη και ξαφνικά είμαι 7 χρονών. WOW! 

Φοράω μια μπλε στολή μπαλαρίνας και μία άγνωστη κυρία μου κουνάει το κεφάλι πέρα δώθε. 

“Που είναι τα τσιμπιδάκια σου;” μου φωνάζει. “Ε..δεν θυμάμαι, ρωτήστε τη μαμά μου” της απαντώ τρομαγμένη εγώ. 

Η κυρία χωρίς να σταματήσει να φωνάζει, φεύγει και ξανάρχεται κρατώντας ένα μάτσο τσιμπιδάκια.

Μου μαζεύει τα μαλλιά, τα τραβάει από δω, τα τραβάει από κει, στερεώνει τα τσιμπιδάκια, και αρχίζει το ψέκασμα με τη λακ. Έτοιμη για την παράσταση. 

Καταλαβαίνεις που το πάω ε; Στην μυρωδιά. Καμιά φορά από κάποια τυχαία λακ, καμιά φορά από το άρωμα κάποιου, καμιά φορά από τη θάλασσα, την πέτρα και το θυμάρι. 

Και όπως σκέφτομαι πόσο ωραία (ή άσχημα καμιά φορά) είναι όταν η μυρωδιά με γεμίζει με αναμνήσεις, εικόνες και συναισθήματα, δεν μπορώ παρα να σκεφτώ το ανάποδο..

Και λέω, δεν θα ήταν ωραία, όταν απλά θυμόμαστε κάποιον ή κάτι, να μπορούσε και η μυρωδιά να επιστρέφει έστω και για λίγο στη μύτη μας;

Ε ρε γλέντια Δευτεριάτικο… 😉