Τα διαμαντάκια μου

Πάντα έχω στην τσέπη μου μερικά διαμαντάκια. Τα έχω για γούρι. 

Δεν τα βγάζω πολύ συχνά από την τσέπη. Αλλά όταν το κάνω είναι η καλύτερη στιγμή της μέρας. 

Τα χαζεύω, τους μιλάω κι αυτά λαμπυρίζουν όταν πρέπει. Κι όταν κοιτάω τον κόσμο μέσα από αυτά, μου φαίνεται διαφορετικός. 

Είναι δυσεύρετα και πανάκριβα τα διαμαντάκια μου κι όμως δεν τα έχω αγοράσει. 

Κάποια από αυτά τα βρήκα στην τετάρτη δημοτικού, την πρώτη ή τη δεύτερη μέρα του σχολείου. 

Κάποια άλλα, τα βρήκα στο γυμνάσιο, εκεί κοντά στη δευτέρα. 

Κάποια άλλα τα βρήκα στο λύκειο και στο πανεπιστήμιο. 

Μετά νόμιζα ότι δεν θα βρω πια άλλα, είχα σταματήσει κιόλας να ψάχνω. 

Αλλά τελικά, κάποιες μέρες όπως πήγαινα ή όπως έφευγα από τη δουλειά όλ’ αυτά τα χρόνια όλο και κάτι έβρισκα, το ίδιο όμορφο με τ’άλλα. 

Μερικά άλλα, τα παράγγειλα από το Internet αν θες να το πιστέψεις. Ήταν κι αυτά δωρεάν. Ούτε καν τα μεταφορικά δεν πλήρωσα. 

Και κάποια άλλα, τα βρήκα ανάμεσα στα φύκια και τα κοχύλια στην παραλία. 

Η τσέπη μου δεν είναι βαριά. Είναι διαμαντάκια κι όμως είναι πανάλαφρα. Είναι αληθινά όμως, σας το ορκίζομαι. 

Κάθε μέρα λοιπόν, πριν φορέσω τα ρούχα μου, κοιτάζω καλά καλά τις τσέπες μην τυχόν και έχουν καμιά τρύπα. 

Δεν είναι να χάνεις τα διαμαντάκια σου, ειδικά τέτοιες μέρες. 

Και σκέφτομαι που λέτε, ότι ίσως πρέπει να τα βγάλω από την τσέπη μου. Να τα βάλω σε ένα όμορφο σακουλάκι και να τα κρεμάσω στο λαιμό. 

Να είναι και πιο κοντά στην καρδιά. Να τα βλέπω και πιο συχνά. Για να γίνομαι καλύτερα.   

Στους φίλους μου, με αδιανόητη αγάπη.